No salto con pértiga os atletas utilizan unha pértiga flexible coa que buscan pasar un listón elevado entre dous postes. A altura do listón vaise incrementando co paso das roldas. O salto realízase nunha pista de arranque que adoita medir uns 45 metros. Esta pista precede á zona de salto onde estarán os postes, o listón e a colchoneta na que se realiza a aterrizaxe. A caixa é unha estrutura de metal ou de madeira de entre 6 a 10cm que se atopa encaixonada ao nivel do chan e situada diante dos postes xa que é onde se apoiará a pértiga.
As pértigas adoitan estar feitas de fibra de vidro e teñen unha altura mínima de 487centimetros cun peso de 2kgs. A barra é unha vara de metal de 5 metros de longo e un peso duns 2,3kgs.
Os postes son dous soportes metálicos que están separados 4,26metros entre si, cuns soportes que permiten soster a barra e que permiten marcar a altura á que se salta. Por último a colchoneta é de forma cadrada e terá unha anchura de 5metros.
O salto de pértiga divídese en 4 grandes fases que son: A fase de carreira (onde se produce a subfase de agarre e porte da pértiga), a fase de batida (adiantamento da pértiga e cravada no caxetín), fase de agrupamento e fase de franqueo ao listón e caída.
Comezamos coa análise da fase de agrupamento: Esta fase vén precedida polo apoio na pértiga na que se busca transmitir a enerxía creada durante a carreira na pértiga e colocar o corpo na mellor posición posible para aproveitar esta enerxía. A partir de aquí producirase un péndulo longo na que a cadeira e as pernas colócanse por encima do nivel da cabeza cando a pértiga alcanza a súa máxima flexión. Con este estiramento global do corpo o saltador tenta balancearse cara a adiante. Para realizar este movemento o saltador, principalmente coa perna de batida e levándoa cara adiante, dá unha especie de patada que permite gañar forza de impulso e axuda ao balanceo. A perna libre permanecerá flexionada pola rodilla e cara adiante. Este movemento realizarase o máis estirado posible e co percorrido máis longo posible. Prodúcese tamén un movemento dos hombros cara atrás, que axudada polo empuxe dos brazos cara adiante, permite que estes estean afastados da pértiga o que permitirá proporcionar unha maior forza e impulso. A cabeza mantense nunha posición natural.
Apartir de aquí chegamos á parte central do noso artigo que é o agrupamento.
A pértiga debe chegar á súa máxima flexión. O atleta, que segue subindo a cadeira e os pés á vez que vai baixando os hombros, o corpo estará flexionado pola cadeira e polas rodillas polo que se agrupou para así poñerse nunha posición vertical. Neste momento no que a pértiga está na súa máxima flexión, a espalda estará máis ou menos paralela ao chan mentres que os brazos seguen estendidos. O atleta debe seguir realizando a acción de mover a pértiga cos hombros cara atrás e abaixo e o empuxe dos brazos estirados cara a adiante e abaixo, mantendo os hombros o máis lonxe posible dela.
Nesta imáxen podemos ver esta fase de agrupamento que vén dada polo movemento de péndulo nas imaxes 4 e 5.
Esta fase de agrupamento servirá para logo chegar á fase de extensión e xiro. O obxectivo é colocar o corpo na mellor posición para aproveitar toda a enerxía posible da pértiga ao desdobrarse e ser empuxado por ela cara arriba.
Seguindo o movemento o corpo estírase moi preto da pértiga antes de que esta endereitouse do todo, estirando a cadeira e as pernas mentres os hombros continúan baixando ata colocar o corpo recto boca abaixo. A cabeza seguirá ao corpo como prolongación natural da columna vertebral.
Producirase un xiro do corpo ao redor da pértiga que comeza cando se está chegando á total extensión do brazo que suxeita a pértiga pola parte superior. Isto prodúcese mediante unha acción de tracción dos brazos cara abaixo tentando que a cadeira se manteña preto da pértiga ou en prolongación vertical por encima dela. O xiro debería realizarse o mais tarde posible. Ao endereitarse a pértiga, proporcionaranos un impulso que xunto coa acción de brazos permitirá gañar altura.
Unha vez que o brazo inferior estirouse do todo, sóltase empuxando a pértiga e prodúcese un empuxón do outro brazo mentres as pernas diríxense por encima do listón.
Chegamos á última fase do salto de pértiga. Levarase a cabo o franqueo do listón, a caída e a aterrizaxe.
Por último as pernas déixanse caer cara á vertical estendidas e xuntas finalizando cunha extensión á altura das cadeiras, o que se coñece como encarpamento. Tras esta última fase prepárase a caida de espaldas a colchoneta debido á acción de rotación que se produce durante o franqueo do listón.
Nestes vídeos podemos ver como a atleta rusa Yelena Isinbayeva reliza o salto correctamente e pasa o listón realizando os pasos e a técnica que comentamos durante o artigo.
Eliximos estes vídeos debido a que se poden poñer a cámara lenta, e nos que podemos apreciar como realiza os pasos que nomeamos, vendo a realización do salto vemos que a súa técnica é moi correcta e que consegue franquear o listón a unha gran altura e dunha forma moi limpa e espectacular.
No hay comentarios:
Publicar un comentario